بعضی از تجهیزات پرکاربرد در کنترل تهویه و کنترل گرمایش و سرمایش :
ترموستات ، کنترل دور موتور ، دیمر ، تایمر و انواع سیستمها و بردهای کنترل الکترونیکی
کنترل HVAC (مخفف Heating, Ventilation and Air Condition) یک سیستم کنترل است که تنظیمات را بر روی سیستم گرمایشی و/ یا تهویه مطبوع اعمال میکند. معمولاً یک یا چند حسگر برای مقایسه حالت موجود (مثلاً دما) با حالت مطلوب مورد استفاده قرار میگیرد.
سیستم کنترل تصمیم میگیرد که چه عملی باید انجام شود (مثلاً فن روشن شود).
۱ کنترل دیجیتال مستقیم (DDC)
۲ سیستم اتوماسیون ساختمان (BAS)
۳ تاریخچه
۴ جستارهای وابسته
کنترل کنندههای مرکزی و بیشتر واحدهای کنترل قابل برنامه ریزی نیستند. به این معنا که کد برنامه کنترل دیجیتال مستقیم قابل سفارشی سازی برای استفاده مورد نظر نیست. ویژگیهای برنامه شامل جدول زمانی، تنظیمات، کنترل کنندهها، منطق، زمانسنجها، فهرست رویدادها و هشدارها میشود. واحدهای کنترل معمولاً دارای ورودیهای آنالوگ و دیجیتال اند که امکان اندازهگیری متغییرها (دما، رطوبت یا فشار) را میدهند و همچنین دارای خروجیهای آنالوگ و دیجیتال برای کنترل واسطه انتقال (آب گرم و سرد یا بخار) اند. ورودیهای دیجیتال معمولاً اتصالهای (خشک) از دستگاههای کنترل و ورودیهای آنالوگ معمولاً یک ولتاژ با مقدار جریان دستگاه اندازه گیرنده یک متغیر (دما، رطوبت، سرعت و فشار) است. خروجیهای دیجتال معمولاً کنتاکتهای رله هستند که برای راهاندازی و توقف تجهیزات به کار میروند و خروجیهای آنالوگ معمولاً ولتاژ یا سیگنالهای جریان هستند که برای کنترل حرکت دستگاههای کنترل واسطه (آب/هوا/ بخار) مانند شیرها، دمپرها و موتورها به کار میرود. گروههایی از کنترل کنندههای DDC، شبکه شده یا نشده، خود یک لایه از سیستم را تشکیل میدهند. این زیر سیستم برای کارایابی و عملکرد کلی سیستم HVAC حیاتی است. سیستم DDC مغز سیستم HVAC است. این لایه جایگاه هر دمپر و شیر را مشخص میکند. این لایه مشخص میکند که کدام فن، پمپ و چیلر با چه سرعت یا ظرفیتی کار کند. با این هوش قابل برنامه ریزی ، ما به سمت مفهوم اتوماسیون ساختمان حرکت میکنیم.[۱]
سیستمهای HVAC پیچده تر میتوانند به سیستم اتوماسیون ساختمان متصل شوند تا صاحبان ساختمان بتوانند کنترل بیشتری روی واحدهای گرمایشی و سرمایشی داشته باشند. صاحب ساختمان میتواند سیستم را بازدید کرده و به هشدارهای سیستم از همان محل یا مکانهای دور پاسخ دهد. سیستم میتواند برای سکونت برنامه ریزی شود یا تنظیمات میتواند از طریق BAS تغییر یابد. بعضی اوقات BAS مستقیماً اجزای HVAC را کنترل میکنند. بسته به BAS رابطهای مختلفی قابل استفاده است.[۲]
این طبیعی بود که اولین کنترل کنندههای HVAC هوایی باشند تا این که مهندسان کنترل سیالات را یافتند؛ بنابراین مهندسان مکانیک توانستند تجربه خود در مورد ویژگیهای بخار و هوا را برای کنترل جریان هوای سرد یا گرم به کار گیرند. بعد از آنکه کنترل جریان هوا و دما استاندارد شد استفاده از رلههای الکترو مکانیکی در ladder logie برای روشن کردن دمپرها استاندارد شد. سرانجام رلهها به کلیدهای الکترونیکی تبدیل شدند چرا که در آخر ترانزیستورها توانستند بار جاری بیشتری را کنترل کنند. از ۱۹۸۵ کنترلهای بادی نتوانستند با این تکنولوژی جدید رقابت کنند اگر چه سیستمهای کنترل بادی (بعضی اوقات با قدمت چند دهه) هنوز در بسیاری از ساختمانهای قدیمی متداول است.[۳] از سال ۲۰۰۰ کنترل کنندهای کامپیوتری متداول شدند. امروزه، بعضی از این سیستمها از طریق مرور گرهای وب قابل کنترل اند که حضور در ساختمان محل تجهیزات HVAC را برطرف میکند. این باعث میشود صرفه جوییهای مقیاسی به وجود آید چرا که یک مرکز کنترل میتواند چندین ساختمان را بازبینی کند.