تهویه مطبوع به سیستمی گفته می‌شود که بتواند سه فاکتور رطوبت ، دما و سرعت جریان هوا را کنترل کند. به صورت کلی تمام سیستم‌های تهویه مطبوع بر یک سیال استوارند که گرما و سرما را به محل مورد نظر منتقل می‌کنند. تهویه مطبوع، "هوارسانی دلپذیر" شاخه‌ای از مهندسی مکانیک است. وظیفه آن تأمین شرایطی است که:۱-موجب رفاه انسان شود ۲-برای نگهداری محصول یا فرایند خاصی مورد نیاز باشد. برای انجام چنین عملی دستگاهی با ظرفیت مناسب بایستی نصب و در طی سال کنترل گردد. ظرفیت دستگاه با حداکثر بار لحظه‌ای واقعی تعیین می‌گردد و نوع کنترل نیز با توجه به شرایطی که باید در طی مدت اعمال پیک بار و بار جزئی تامین شود، مشخص می‌شود. تخمین بار ممکن است گاهی به روش دقیق و گاهی نیز با روشهای سرانگشتی انجام گیرد. دقت در تخمین بار یکی از عوامل بهینه‌سازی مصرف انرژی است. تهویه مطبوع معمولاً شامل: سرمایش، گرمایش، رطوبت زنی و رطوبت زدائی وتصفیه هوا می‌باشد. عربی: تکییف الهواء (بالإنکلیزیة: Air conditioning)، یشیر إلى تبرید وتجفیف الهواء للراحة الحراریة. وفی أوسع معانیه، یمکن أن یشیر المصطلح إلى أی شکل من أشکال التبرید، التدفئة، التهویة أو التطهیر التی تغیر حالة الجو.[1] ومکیف الهواء هو جهاز، نظام، أو آلیة مصممة لتحقیق الاستقرار فی درجة حرارة الجو والرطوبة داخل منطقة (یستخدم فی التبرید والتدفئة حسب صفة الهواء فی وقت معین)، وعادة ما تستخدم دورة التبرید ولکن فی بعض الأحیان یستخدام التبخر، الشائع أکثر فی التبرید المریح فی معظم المبانی والسیارات. من المعروف أن مفهوم تکییف الهواء، طبق فی روما القدیمة، حیث کان یتم تدویر المیاه من خلال جدران بعض المنازل لتبریدها. تقنیات مماثلة فی إیران فی العصور الوسطى تضمنت استخدام خزانات وأبراج ریاح لتبرید المبانی خلال الموسم الساخن. تکییفات الهواء الحدیثة ناتجة عن التقدم فی الکیمیاء خلال القرن التاسع عشر، وأول تکییف هواء کهربائی على نطاق واسع أخترعه فی عام 1902 ویلیس هافیلاند کاریر.